Czy wilki występujące na niżu Polskim należą do dwóch różnych populacji?

W 2008 roku Komisja Europejska zaproponowała podział wilków występujących na Niżu Środkowoeuropejskim na dwie populacje – Bałtycką i Środkowoeuropejską, a granicę między nimi wyznaczyła wzdłuż rzeki Wisły. Wśród argumentów za wyodrębnieniem populacji Środkowoeuropejskiej do najważniejszych należały: historia tej populacji (odrodzenie w latach 2000. po całkowitym wytępieniu w latach 1970.), brak łączności z populacją Bałtycką oraz odrębność genetyczna. W konsekwencji, nowa populacja otrzymała wyższy status ochronny (zagrożony, endengered), w przeciwieństwie do Bałtyckiej, której uznaną za populację najmniejszej troski (least concern). Podział ten nigdy nie został wdrożony do praktyki ochronnej wilków w Polsce, a jego sens wzbudzał od początku wątpliwości.

W najnowszym numerze Widlife Biology publikujemy artykuł, w którym dokonujemy ponownej ewaluacji podziału populacji wilków wzdłuż Wisły. Po pierwsze, przedstawiamy informacje z 14 publikacji oraz niepublikowane dane dotyczące występowania i rozrodu wilków w zachodniej Polsce w latach 1970-2010. Wynika z nich, że wilki na zachód od Wisły nigdy nie zostały wytępione i rozmnażały się na tym terenie. Powolny wzrost liczebności i zasięgu gatunku na tym terenie rozpoczął się, podobnie jak w całym kraju, po zmianie statusu wilków z szkodnika na gatunek łowny w 1975 roku i przyspieszyła po objęciu wilków ochroną w 1995 roku. Co ciekawe, struktura środowiska bytowania wilków jest bardziej korzystna na zachodzie niż na wschodzie niżu Polski. Lasy pokrywają około 32% powierzchni (27% na nizinach na wschód od Wisły), a kompleksy leśne są znacznie większe. Środowiska bytowania wilków po obu stronach Wisły są połączone w kilku miejscach, a sama dolina Wisły jest też dogodnym korytarzem dyspersji wilków. Wisła nie stanowi zatem bariery, który dzieliłaby populację wilków. Wyniki wszystkich badań genetycznych prowadzonych przed 2020 rokiem także wskazują, że wilki bytujące po obu stronach Wisły stanowią jedną populację. Najnowsze badania genetyczne opublikowane w 2020 roku wydają się temu zaprzeczać, ale wynika to z błędnej interpretacji wyników.

W 2017 roku, kiedy dokonywaliśmy tej analizy, wilki występowały na około jednej piątej powierzchni Polski (61 940 km2). Areał wilków na niżu, na zachód od Wisły, stanowił prawie połowę obszaru występowania wilków (około 30 220 km2), a na nizinach położonych na wschód od Wisły tylko 23 550 km2. Areał w Karpatach to kolejne 7670 km2, a wilki zasiedliły także Sudety (510 km2). Wilki na zachodzie nie zasiedliły jeszcze 8800 km2 lasów na zachodzie, które wydają się być dogodnym środowiskiem dla tego gatunku (odpowiednio duże kompleksy i wystarczająca liczba ssaków kopytnych). Na nizinach na wschód od Wisły, takich środowisk jest około 8-krotnie mniej (1100 km2). Wskazuje to na bardziej zaawansowana rekolonizację na wschodzie Polski. Wynika to prawdopodobnie z tego, że rekolonizacją wilków na niżu Polskim była zasilana przez osobniki zza wschodniej granicy Polski.

Reasumując, podział zaproponowany przez KE nie ma uzasadnienia merytorycznego, nigdy nie był zastosowany w praktyce i proponujemy, aby wilki po obu stronach Wisły były traktowane jako jedna populacja i miały ten sam status ochronny. Zróżnicowanie statusu ochronnego może być użytecznym narzędziem, ale powinno mieć raczej zastosowanie do mniejszych obszarów, na których z różnych powodów wilki rzeczywiście są bardziej podatne na zagrożenia, np. tam, gdzie dopiero rozpoczyna się ich rekolonizacja. Obszary takie znajdują się po obu stronach Wisły.

Roman Gula i Katarzyna Bojarska