Ilka Reinhardt z organizacji LUPUS, monitorującej populację wilków w Saksoni, przesłała nam informację o martwym wilku znalezionym 8 czerwca w okolicy miejscowości Lodenau. Młody, dwuletni samiec został znaleziony na poboczu drogi biegnącej wzdlłuż Nysy Łużyckiej, tuż przy granicy z Polską. Jak wykazała sekcja przyczyną śmierci była kolizja z samochodem. Wypadek miał miejsce około 1 km od telemetrycznych lokalizacji wilczycy Orzechowa z watahy Ruszów. Na pytanie czy wilk pochodził z tej watahy będziemy mogli odpowiedzieć po analizie materiału genetycznego.

Roman Gula

Lokalizacje GPS zaobrożowanej w styczniu 2015 wilczycy Orzechowej wskazują, że jej areał, o wielkości ok. 130 km 2, obejmuje fragment nadleśnictw Ruszów i Wymiarki. Orzechowej towarzyszą 3 wilki. Areał tej grupy rodzinnej jest o około połowę mniejszy od areału watahy Ruszów, monitorowanej telemetrycznie zimą 2012/13 (ok. 250 km 2). Sięgał on znacznie dalej na południe, zachodząc na teren nadleśnictw Pieńsk i Węgliniec. Obecnie, na południowej części dawnego areału watahy Ruszów bytują 2 albo 3 wilki. Wszystko wskazuje zatem na to, że wataha Ruszów podzieliła się. Jaki był mechanizm tego podziału będziemy mogli powiedzieć po analizie wyników badań genetycznych. Jest to drugi udokumentowany telemetrycznie przypadek podziału grupy rodzinnej wilków w Polsce. Pierwszy miał miejsce w Białowieży, kiedy młoda samica założyła nową rodzinę z samcem spoza watahy. Co ciekawe, dwie powstałe w ten sposób watahy używały praktycznie tego samego areału (Jędrzejewski i inni 2004). W Bieszczadach udało się natomiast udokumentować telemetrycznie powstanie i rozwój rodziny wilczej założonej przez migrującego samca i samicę (Gula i inni 2009, Tsunoda i inni 2009). Po trzech latach reprodukcji rodzina ta liczyła 9 wilków.

Katarzyna Bojarska

Badania ekologii wilków na wyspie położonej na jeziorze Górnym, na pograniczu Kanady i USA, trwają już 59 lat. Jest to najdłużej trwający projekt na świecie. Wilki przeszły na wyspę po zamarzniętym jeziorze w latach 40-stych XX wieku z prowincji Ontario w Kanadzie. Ich liczebność osiągnęła maksimum 50 osobników w 1981 roku. Obecnie na wyspie bytują tylko 3 wilki. Naukowcy i przyrodnicy zastanawiają się czy tak nieliczna populacja ma szanse przetrwać i czy nie powinno się przesiedlić kilku osobników ze stałego lądu.
Badania wilków na wyspie rozpoczął w 1959 roku David Mech, którego wspomagał pilot Don Murray (zmarł w ubiegłym roku). Obecnie badania prowadzą John Vucetich i Rolf Peterson. Raporty z projektu, publikowane co dwa lata, są dostępne na stronie internetowej projektu.
Aktualny raport: pdf

Roman Gula

Książka L. Davida Mech’a, Douglasa W. Smith’a i Daniela R. Macnulty stara się odpowiedzieć na pozornie proste pytanie – w jaki sposób wilki polują na zróżnicowane pod względem wielkości ofiary? Wokół metod używanych przez wilki w czasie polowań narosło wiele mitów, między innymi dlatego, że badanie tego aspektu ekologii wilków jest technicznie bardzo trudne. Książka podsumowuje informacje nagromadzone w ciągu osiemdziesięcioletniej historii badań naukowych tego gatunku. Strategie polowań są naświetlone w kontekście ich koewolucji ze strategiami obrony ofiar. Autorzy opisują sposoby stosowane przez wilki do polowania na różne gatunki ofiar oraz pokazują jak trudne i ryzykowne mogą być takie polowania.

L. D. Mech, D W. Smith i D. R. Macnulty 2015. Wolves on the hunt – the behavior of wolves hunting wild prey. University of Chicago Press, 208 stron.

Roman Gula

W marcu, w okolicach Wołosatego odłowiliśmy wilka w pułapkę pętlową. Samica w wieku 2-3 lat ważyła 30 kg. Po uśpieniu założyliśmy jej nadajnik GPS i wypuściliśmy. Szczegóły i pierwsze lokalizacje w raporcie BdPN.

Bartosz Pirga

9 kwietnia w Senacie odbyło się spotkanie dotyczące planowania dalszej ochrony wilka w Polsce. Uczestniczyło w nim ponad 100 osób, w tym parlamentarzyści, pracownicy służb ochrony środowiska, naukowcy, leśnicy, przedstawiciele organizacji pozarządowych oraz myśliwi. Wydaje, że wszyscy uczestnicy bylo zgodni co do potrzeby utrzymania żywotnych populacji wilka w naszym kraju oraz wypracowania skutecznego systemu monitoringu. Najwięcej kontrowersji wzbudziła koncepcja powrotu do łowieckiego pozyskiwania tego gatunku. Więcej…

Katarzyna Bojarska

Do lata ubiegłego roku odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez wilki dotyczyła wyłącznie strat w pogłowiu zwierząt gospodarskich. W lipcu 2014 Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok (21 lipca 2014 r., sygn. akt K 36/13, Dz. U. z 2014 r., poz. 1002), zgodnie z którym odpowiedzialność zostaje rozszerzona na wszystkie szkody spowodowane przez wilki. W praktyce oznacza to rozszerzenie odpowiedzialności za psy, które padną ofiarą wilków. Wyrok dotyczy również szkód wyrządzanych przez pozostałe zwierzęta wymienione w ustawie o ochronie przyrody – rysie, niedźwiedzie, bobry i żubry.

Hubert Fedyń

“Wilki na pogórzu świętokrzyskim – wyniki monitoringu”

Wilki oraz ślady ich bytowania są regularnie odnotowywane w kompleksach leśnych na północ i północny-wschód od miejscowości Przedbórz (51009’N, 19059E). Myśliwi z tamtejszego koła łowieckiego oraz pracownicy Nadleśnictwa Przedbórz pierwszy raz odnotowali obecność wilków w czasie zimy 2012/2013. W 2014 roku obserwowano waderę z trzema młodymi, a ostatnio zarejestrowano wilki przy pomocy fotopułapek (zdjęcie obok). Jest to kolejna obserwacja wilków centralnym rejonie Polski – wilki występują także w pobliskim nadleśnictwie Gidle.

Henryk Okarma

W listopadzie 2012, w Parku Narodowym Thy w Jutlandii (56° 56′ N, 8° 25′ E), znaleziono martwego wilka. Badania genetyczne wskazują, że pochodzi on z subpopulacji bytującej w Saksonii i Borach Dolnośląskich. Wilk przebył w linii prostej dystans około 700 km. Szczegóły w publikacji Andersen i inni 2015, opublikowanej w Mammal Research (dawne Acta Theriologica).

Roman Gula